Rozdział 31

-Mogę wiedzieć o co chodzi?- spytał Niall kiedy wyszliśmy już z posesji
-Nie- powiedzieliśmy jednocześnie z Liamem. Pozostali chłopacy milczeli.
-Ok spoko- powiedział lekko urażony
-Carla, może będziesz dziś u nas spała, co?- spytał Liam
-Nie, będę musiała wracać do domu, ale jeszcze nie teraz...
-Może byście nam w końcu powiedzieli o co chodzi? Liam- kontynuował Louis zwracając się do mojego brata- jesteśmy przyjaciółmi, już bardzo długo.. Chyba należą się nam jakieś wyjaśnienia...
Liam bezradnie popatrzył na mnie, na co wzruszyłam tylko ramionami.
-Rób co chcesz- powiedziałam- Louis ma po części rację, więc decyzja należy do ciebie...
Chłopacy patrzyli na nas z wyczekiwaniem.
-Dobra- powiedział Liam- chodzi o to, ze nasza mama zdradziła ojca i najprawdopodobniej się o tym dowiedział...
-Skąd to wiecie?- spytał zdezorientowany Zayn
-Ale co?-spytałam- to, że go zdradziła, czy to, że się o tym dowiedział?
-Jedno i drugie- powiedział Harry
-Ja kiedyś widziałem mamę z jakimś mężczyzną, Carla widziała zdjęcia...- powiedział Liam
-A jak zobaczyliśmy wzburzenie taty, domyśliliśmy się, że się chyba dowiedział..- dodałam
-Mimo wszystko nie jesteśmy tego akurat pewni, ale tak dla pewności lepiej było wybyć z domu
-Rozumiem- powiedział Niall
Poszliśmy całą grupą przed siebie, ja na razie nie chciałam wracać do domu, a chłopacy mieszkali za daleko, żeby tam iść a potem się wracać. Dawno nie chodziłam po parku w nocy. Kiedy idzie się większą grupą zawsze jest zabawnie, bo można się powygłupiać z samych siebie. Nie ma wtedy dużo ludzi, więc nie ma czegoś takiego jak ,,nie wypada" można być sobą. Co prawda do pewnych granic, bo to mimo wszystko nadal jest miejsce publiczne, ale zawsze coś. Poczułam jak Harry obejmuje mnie od tyłu.
-Na czym to skończyliśmy?- wymruczał mi do ucha
Już miałam odpowiedzieć, kiedy odezwał się Liam.
-Stary, proszę odpuść, to moja siostra...- powiedział
-I co z tego?- zdziwił się Harry
-Chyba nie macie zamiaru zacząć całować się przy mnie...
Zaśmiałam się na jego słowa, ale łatwo było można zauważyć, że Harry nie był zadowolony słowami Liama. Przytuliłam mojego chłopaka, co nieco poprawiło mu humor.
-Tylko tyle?- spytał
-Nooo a co byś chciał?- spytałam z uśmiechem całując go- może być?
-Może- zaśmiał się
Spacerowaliśmy jeszcze godzinę. Na szczęście to był ciepły, letni wieczór, więc nikomu z nas się nie śpieszyło. Po chwili dostałam sms od mamy. Po przeczytaniu go, schowałam telefon do kieszeni, nie chcąc go czytać ponownie. Ku mojemu zadowoleniu, nikt nie zwrócił na to najmniejszej uwagi.
-Carla możemy porozmawiać?- spytał Liam
-Jasne- powiedziałam- o co chodzi?
-Może nie tu, co? Przejdźmy się...
Popatrzyłam ze zdziwieniem na mojego brata, a potem na chłopaków. Pocałowałam delikatnie Harrego i poszłam za moim bratem.
-Coś się stało?- spytałam
-Nie..w sumie tak. Chciałem Cię przeprosić..
-Za co?- zdziwiłam się
-Za to, że byłem nie miły, że powiedziałem te wszystkie słowa.. Carla, ja tak nie myślę, naprawdę cię kocham, jesteś moją siostrą..
Popatrzyłam w oczy Liama, nie miałam wątpliwości, że mówił prawdę.
-Po prostu ty zawsze miałaś łatwiej, wkurzało mnie to..- kontynuował
-Co?- zdziwiłam się- ja miałam łatwiej? A niby z czym?
-Miałaś wolną rękę, rodzice pozwalali ci na tyle rzeczy, nie kontrolowali cię aż tak jak mnie..
-Jaja sobie robisz?- przerwałam mu- To ty zawsze byłeś ich oczkiem w głowie, ciągle mi powtarzali, że nigdy nie będę taka jak ty. Jak chciałam to potrafili mnie wyśmiać. Miałam często wolną rękę, bo w końcu odpuścili. Stwierdzili, że i tak ci nie dorównam i nie miało dla nich już żadnego sensu wyrzucanie pieniędzy w błoto dla mnie. Przez te wszystkie lata musiałam chodzić na nauki gry na skrzypcach, gitarze, flecie i fortepianie. Nie zapominajmy o tańcach i dodatkowych pozaszkolnych korepetycjach. Te wszystkie starania i tak, nawet o centymetr nie przybliżyły mnie do ciebie..
-Ja nie wiedziałem, że aż tak...
-Nie wiedziałeś?- powiedziałam z sarkazmem- a co mogłeś wiedzieć, co? Nie interesowało cię to co robię. Dla ciebie było lepiej jak mnie nie było w domu, bo miałeś wtedy spokój. Nie miało to dla ciebie znaczenia, nawet fakt, że rodzice nie złożyli mi życzeń na urodziny kilka lat z rzędu, bo o nich zapomnieli...
-Tak, wiem, to nie było w porządku. Ja też o nich nie pamiętałem, chociaż ty pamiętałaś o moich zawsze...
-Czego jeszcze ode mnie chcesz?- spytałam
-Przepraszam- powiedział tylko
-Jasne- rzuciłam wracając do chłopaków.
Czyżby zrozumiał? Chyba tak, po prostu nie potrafiłam powiedzieć nic więcej. Mój brat miał zawsze poukładane i niemalże idealne życie, ja musiałam do wszystkiego dochodzić sama, bez niczyjej pomocy. Teraz czekało na mnie kolejne trudne wyzwanie, którego się bałam, ale nie chciałam o niczym mówić na razie Liamowi.
-Wszystko w porządku?- spytał Zayn kiedy wróciłam
-Oczywiście- powiedziałam i się uśmiechnęłam 
-Gdzie Liam?- spytał Niall
-Zaraz przyjdzie- powiedziałam
-W takim razie..- zaczął Harry- póki nie ma jeszcze Liama...
Harry zaczął niebezpiecznie się do mnie zbliżać.
-Co robisz?- zaśmiałam się jednocześnie się cofając
Harry tylko się zaśmiał i wziął mnie na ręce.
-Aaaa !! Harry puść mnie- zaczęłam krzyczeć
-Nie- odparł krótko całując mnie
-Louis pomóż mi!- zaczęłam wołać
Louis, Zayn i Niall, a chwilę później nawet Liam, zaczęli przyglądać się tej komicznej scenie. 
-Co zrobisz, żebym cię puścił?- spytał w końcu Harry przekrzykując moje błagania
-Co tylko chcesz- powiedziałam mając nadzieję, że wymyśli coś sensownego
-Na pewno?- upewnił się
-Tak!
-Ok- powiedział stawiając mnie na ziemi- śpisz dziś u nas..- powiedział z uśmiechem

Z perspektywy Harrego
Postawiłem ja na ziemi. Miałem w głowie już gotowy plan. Miałem nadzieję, że wywiąże się z swojej obietnicy.
-Śpisz dziś u nas- powiedziałem dobitnie
Dziewczyna nagle spoważniała. Po chwili zdałem sobie sprawę jak to musiało zabrzmieć.
-Spokojnie- powiedziałem- nie chcę cię zaciągnąć do łóżka, tylko miło spędzić wieczór...
-Nie o to chodzi...-powiedziała
Co znowu jest nie tak? Czy ona zawsze ma jakieś wymówki?
-To o co?-spytałem
-Długa historia- powiedziała tylko- muszę już iść, odezwę się- powiedziała i odeszła
-Carla!- pobiegłem za nią
-Co się dzieje?- spytałem
-Harry, przepraszam- powiedziała przytulając się do mnie- naprawdę przepraszam..
-Już dobrze, ale co się stało?- spytałem zaniepokojony
-Wyjaśnię ci jutro... Będziemy mogli się spotkać?
-Jasne- powiedziałem całując ją delikatnie- ale wtedy zostaniesz na noc, ok?
-Zobaczymy- powiedziała z uśmiechem, który dawał mi nadzieję, że jednak tak.
Pozwoliłem jej odejść, a sam wróciłem do chłopaków.
-Co się znowu stało?- spytał Liam widząc moja minę
-Właśnie nie wiem.. jest ostatnio jakaś inna... zmieniła się...-powiedziałem
-Spokojnie- zaśmiał się Louis- po prostu ma teraz dużo na głowie, nie przejmuj się
-Mam wrażenie, że nie mówi nam wszystkiego- wyjawiłem swoje myśli
-Carla nigdy nie powie ci wszystkiego do końca- stwierdził Liam- tylko to co jest konieczne, więc masz rację, że dużo rzeczy nie wiemy i pewnie połowy z nich się nigdy nie dowiemy..
-Ale jeśli ma jakieś kłopoty..-powiedział Zayn- trzeba jej pomóc
Liam popatrzył na niego przeciągłym wzrokiem.
-Powie, jak będzie potrzebować pomocy, zawsze tak jest... ważne jest, że jutro przyjdzie.. Wracamy?- zaproponował Liam wstając z ławki-
-Jasne- zgodziliśmy się i ruszyliśmy w kierunku naszego domu.
______________________
Weekend <3
Jakoś nie mam za bardzo co tu napisać. Czasami mam aż za wiele spraw, a czasami w ogóle ;D
Jeżeli macie jakieś pytania lub sugestie to mój nr gg jest podany obok więc możecie pisać xx
Mam nadzieję, że rozdział się podoba xd